Good old City: Tα αλάνια του ΄37

Όταν πριν από δύο εβδομάδες το αφεντικό εδώ μέσα με προσλάμβανε για τη δουλειά στο blog μου είπε με λίγα λόγια ''γράψε για ό,τι θες, όπως θες, όποτε θες'' . Δύο εβδομάδες αργότερα λοιπόν και ενώ σκεφτόμουνα κάποιο θέμα για να γράψω, προσπαθώντας ταυτόχρονα να ξεφύγω από την ανιαρή ρουτίνα του international break(το οποίο δεν παλεύεται), σκέφτηκα ''τι λείπει σήμερα από το σύγχρονο σίτιζεν του εξωτερικού;'' και αμέσως μου΄ρθε στο μυαλό ''οι ιστορικές του γνώσεις''. Δε λέω όλοι ξέρουμε έστω ονομαστικά τον Κόλιν Μπελ, τον Κινκλάντζε ή τον Σον Γκόατερ, αλλά αλήθεια όμως, πόσο καλά γνωρίζουμε την ιστορία του μεγαλύτερου συλλόγου του αγγλικού ποδοσφαίρου; Σε αυτήν εδώ τη στήλη λοιπόν θα αναφέρω κατά καιρούς διάφορα ιστορικά επιτεύγματα και άλλες ενδιαφέρουσες ιστορίες από το παρελθόν της ομάδας, άλλα γνωστά άλλα όχι και τόσο, που θα μας κάνουν να αναπολούμε τις παλιές, αλλά όχι ξεχασμένες μέρες μας.

Ξεκινάω λοιπόν με ένα θέμα το οποίο δεν αναφέρεται ίσως τόσο συχνά όσο θα έπρεπε ανάμεσα σε εμάς τους σίτιζενς. Μιλάω φυσικά για τον άθλο του '37, όταν τα boys in blue σήκωναν στον ουρανό του Μάντσεστερ το πρώτο τους πρωτάθλημα.

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ

 Η ομάδα έμπαινε στη σαιζόν φανερά επηρεασμένη από την μεγάλη απόφαση του προπονητή της τότε, Γουιλφ Γουαιλντ, να πουλήσει τα δύο μεγάλα αστέρια της άμυνας, τον Σαμ Κοουαν και τον Ματτ Μπασμπι(ναι τον γνωστό). Έτσι αγοράσε τον Πήτερ Ντόερτι από την Μπλακπουλ σπάζοντας το ρεκόρ μεταγραφής του συλλόγου με 10.000 λύρες(those were the days). Με αυτήν την μεταγραφή η Σίτυ είχε ενισχύσει ακόμη περισσότερο την ήδη ποιοτικότατη επιθετική της γραμμή, όπου πλέον αποτελούταν από τους Ντόερτι, Μπρουκ, Τίλσον, Χερντ και Τόουζλαντ.
 Τo ξεκίνημα στη σαιζόν ωστόσο δε θύμιζε καθόλου ομάδα που πάει για τίτλο με τους πολίτες να βρίσκονται στην κορυφή μόνο για 4 μέρες(ανάμεσα από την 3η και την 4η αγωνιστική) και έχοντας καταφέρει να φύγουν νικητές μόλις σε 8 παιχνίδια από τα συνολικά 23 πρώτα του πρωταθλήματος. Στην 24η αγωνιστική η Σίτυ αντιμετώπιζε την πολύ κακή εκείνη την περίοδο Μαν.Γιουναιτεντ σε ένα Μάντσεστερ Ντέρμπυ που έχει μείνει στην ιστορία για την μεγάλη σημασία του. Η Σιτυ επικράτησε της Γιουνάιτεντ με 1-0 και από τότε ξεκίνσε ένα εκπληκτικό σερί 13 αήτηττων παιχνιδιών με 9 νίκες και 4 ισοπαλίες που έφεραν τη Σιτυ στη δεύτερη θέση της βαθμολογίας σε απόσταση αναπνοής από την πρωτοπόρο και μεγάλη δύναμη εκείνων των καιρών Άρσεναλ. Ταυτόχρονα θα συνεχιζόταν ένα μεγάλο σερί αρνητικών αποτελεσμάτων για την Γιουναιτεντ που θα την έστελναν τελικά στη δεύτερη κατηγορία.

Την 38η αγωνιστική λοιπόν στο Μέιν Ρόουντ μπροστά σε 75.000 θεατές η Μάντσεστερ Σίτυ υποδεχόταν την Άρσεναλ για το ντέρμπι κορυφής της First Division. Οι πολίτες με γκολ των Πήτερ Ντόερτι και Έρνι Τόουζλαντ επικράτησαν με 2-0 των κανονιέρηδων και βρέθηκαν στην κορυφή του πρωταθλήματος για πρώτη φορά μετά από εκείνο το γρήγορο πέρασμα τους την 3η αγωνιστική. Η Σίτυ θα κέρδιζε και τα επόμενα 4 παιχνίδια της, εξασφαλίζοντας έτσι και το πρωτάθλημα πριν καν την τελευταία αγωνιστική, όπου θα έφερνε ισοπαλία με την Μπέρμινγκχαμ ολοκληρώνοντας έτσι μια ονειρεμένη χρονιά στην πρώτη θέση με 57 βαθμούς(2-νίκη 1-ισοπαλία 0-ήττα) 3 περισσότερους από την Τσάρλτον και 5 από την Άρσεναλ. Η ομάδα μάλιστα τελείωσε το πρωτάθλημα έχοντας σημειώσει τα περισσότερα γκολ από οποιαδήποτε άλλη ομάδα(107) ενώ παράλληλα είχε και την 6η καλύτερη άμυνα.

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ
   
Αμέσως μετά την ολοκλήρωση των υποχρεώσεων για το πρωτάθλημα, η διοίκηση της ομάδας επέλεξε με έναν περίεργο τρόπο να πανηγυρίσει την κατάκτηση του πρωταθλήματος, αποφασίζοντας να κάνει περιοδεία στην Ναζιστική Γερμανία...(αυτό για σας που δε σας αρέσουν τα ταξίδια στο Αμπου-Νταμπι και στις ΗΠΑ). Πάντως αυτό το ταξίδι έδωσε την ευκαιρία στην ομάδα να εκφράσει τα αντιναζιστικά της συναισθήματα μπροστά σε 60.000 Γερμανούς(περισσότερα για αυτήν την ιστορία άλλη φορά).
Την αμέσως επόμενη χρονιά ήταν η σειρά της Typical City να γράψει μία από τις... μεγαλύτερες σελίδες στην ιστορία, πέφτωντας κατηγορία, έχοντας ταυτόχρονα και την καλύτερη επίθεση στο πρωτάθλημα για άλλη μια φορά. Ουσιαστικά αυτό που έγινε ήταν πως χειροτέρεψε πολύ η κατάσταση στην άμυνα(20η από τις 22), ενώ και η επίθεση δεν έπιασε τα τρελά νούμερα της περσυνής σαιζόν(27 λιγότερα γκολ). Πριν την τελευταια αγωνιστική πάντως η Σίτυ βρίσκονταν στην 16η θέση, αλλά η ήττα από τη Χαντερσφιλντ με συνδυασμό άλλων αποτελεσμάτων την έριξαν στην 21η θέση.

REMEMBERING OUR LEGACY

 Ας θυμηθούμε τώρα κάποιους από τους σημαντικότερους παίκτες εκείνης της χρονιάς που με τη δική τους συμβολή έφεραν τον τίτλο του πρωταθλήματος στην Μάντσεστερ Σίτυ.


FRANK SWIFT (1933-1949)

Ίσως και η μεγαλύτερη προσωπικότητα που είχε εκείνη η ομάδα, ο τιτανοτεράστιος Φρανκ Σουιφτ ήταν ο φύλακας άγγελος της ομάδας για πολλά χρόνια, ενώ ήταν φυσικά και από τους πρωταγωνιστές στην κατάκτηση του πρωταθλήματος το 1937. Όπως ανέφερα και προηγουμένως η Σίτυ βρισκόταν σε μεταβατικό στάδιο  στην αμυντική της γραμμή εξαιτίας της απομάκρυνσης του αστέρα της ομάδας εκείνη την περίοδο Ματτ Μπάσμπι και του αρχηγού της Σαμ Καουαν. Η παρουσία όμως του Σουιφτ στο τέρμα έδωσε σε πολλά παιχνίδια την απαιτούμενη ασφάλεια στην άμυνα και έτσι η Σίτυ είχε τη δυνατότητα, εκμεταλευόμενη την τρομακτική της επιθετική γραμμή, να φτάσει έως και την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ο Σουίφτ εκσυχρόνισε με το παιχνίδι του το ρόλο του τερματοφύλακα στην Αγγλία, κυρίως εξαιτίας του χαρακτηριστικού μακρινού βολέ, κάτι τελείως πρωτοποριακό στο ποδόσφαιρο εκείνης της εποχής. Ένας πραγματικός θρύλος, που δυστυχώς μας άφησε νωρίς για άλλους κόσμους, καθώς ο Σουιφτ ήταν ένα από τα θύματα του αεροπορικού δυστυχήματος του Μονάχου, εκείνη τη ριμάδα μέρα της 6ης Φεβρουαρίου 1958.

BOBBY MARSHALL(1927-1938)

 Με την αποχώρηση των Μπασμπι και Κόουαν, η μόνη αξιόπιστη λύση στην άμυνα της Μάντσεστερ Σίτυ ήταν πλέον ο Μπόμπι Μάρσαλ. Ο Μάρσαλ ξεκίνησε την καριέρα του ως εσωτερικός μέσος και βοήθησε τη Σίτυ στην άνοδο το 1928 και στην κατάκτηση του FA Cup  το 1934, αλλά μετακινήθηκε στο κέντρο της άμυνας στα τελευταία χρόνια που αγωνίστηκε στην ομάδα μας. Η παρουσία του Μάρσαλ ήταν καθοριστική για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, όπως μαρτυρούν και οι 40 εμφανίσεις για το πρωτάθλημα εκείνη τη χρονιά.


ERIC BROOK(1929-1939)

Τι να πει κανείς για αυτόν τον παίκτη; Ο μεγαλύτερος σκόρερ όλων των εποχών για την Μάντσεστερ Σίτυ με 178 γκολ σε 494 εμφανίσεις. Ο Μπρουκ ήταν το μεγάλο αστέρι της επίθεσης της Σίτυ για μία δεκαετία λαμβάνοντας τα ηνία από τον προηγούμενο πρώτο σκόρερ της ομάδας (και πλέον δεύτερο) τον Τόμμυ Τζόνσον. Όλα αυτά τα χρόνια αυτό που τον διέκρινε στη Σίτυ ήταν η καταπληκτική του συνεργασία με τον Φρεντ Τίλσον(με τον οποίο υπήρξε συμπαίτης και στα χρόνια της Μπαρνσλει πρωτού έρθει στη Σίτυ). Ο Μπρουκ έμεινε περισσότερο στην ιστορία για τα δύο του γκολ στην περίφημη μάχη του Χάιμπρουρι όπου η Αγγλία επικράτησε με 3-2 επί της τότε πρωταθλήτριας κόσμου Ιταλίας του Τζουζέπε Μεάτσα. Τη σαιζόν 1936-37 πέτυχε 20 γκολ και ήταν ο δεύτερος σκόρερ της ομάδας πίσω από τον Ντόερτι. Το ρεκόρ των 178 γκολ λοιπόν του Μπρουκ καλά κρατεί εδώ και 76 χρόνια και δε φαίνεται ότι θα σπάσει πολύ σύντομα, ενώ αρκετοί έχουν προσπαθήσει ήδη και δεν τα κατάφεραν , όπως οι Φράνσις Λι και Κόλιν Μπελ.



ERNIE TOSELAND(1928-1938)

Ένας ακόμα μεγάλος ποδοσφαιριστής εκείνης της γενιάς για τη Σίτυ υπήρξε ο Έρνι Τόουζλαντ. O Τόουζλαντ ήταν ένας από τους καλύτερους μεσοεπιθετικούς εκείνη την περίοδο στο αγγλικό ποδόσφαιρο και σίγουρα ο πιο γρήγορος. Είχε περιγραφεί από διάφορους εκφωνητές ως ''ιπτάμενος γουίνγκερ(εξτρεμ)'' και ''ο Τζέσε Όουενς του ποδοσφαίρου''. Ο Τόουζλαντ έπαιξε και στα 42 ματς του πρωταθλήματος για τη Σίτυ, ενώ η κορυφαία του στιγμή είναι μάλλον εκείνο το γκολ του στην Άρσεναλ με το οποίο η Σίτυ ασφάλισε αυτήν τη σημαντικότατη νίκη.


PETER DOHERTY(1936-1945)

 Όταν ο Γουιλφ Γουάιλντ αποφάσισε να διώξει τους Κόουαν και Μπασμπι για την έλευση του Ντόερτι, λίγοι ήταν αυτοί που επιδοκίμασαν την επιλογή του. Τελικά η ιστορία έγραψε ότι μόλις ένα χρόνο αργότερα η Μάντσεστερ Σίτυ κατάκτησε το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία της, με τον Πήτερ Ντόχερτυ πρώτο σκόρερ με 30 γκολ και με την κίνηση του Γουάιλντ να κρίνεται πλήρως πετυχημένη. Ο Ντόερτι ήταν ένας καταπληκτικός ποδοσφαιριστής που ήξερε ακριβώς πως θα παρακινούσε τους συμπαίκτες του για να πάρει το 110% από τον καθένα. Κάποιοι παλοί που έτυχαν να δουν τον Ντόερτι να παίζει με τη φανέλα της Σίτυ υποστηρίζουν πως πρόκειται για τον καλύτερο παίκτη στην ιστορία της ομάδας και ξεπερνάει ακόμα και τον Κόλιν Μπελ. O Ντόερτι ήταν αυτός που σκόραρε το πρώτο τέρμα στον ''τελικό του πρωταθλήματος'' με την Άρσεναλ και ενέμπνευσε τους συμπαίκτες του προς την νίκη και την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Δυστυχώς ο πόλεμος μπήκε ανάμεσα στην ανάπτυξη του ποδοσφαιριστη και στη συνέχιση της καριέρας του. Ο Ντόερτι παρέμεινε στα μητρώα της ομάδας καθ'όλη τη διάρκεια του πολέμου, αλλά έφυγε για την Ντέρμπι το 1945, όπου και κατέκτησε ένα χρόνο αργότερα το FA Cup.

WILF WILD

Last but not least, ο αρχιτέκτονας αυτής της ομάδας, Γουιλφ Γουάιλντ. Ο Γουάιλντ είναι ο μακροβιότερος προπονητής στην ιστορία του συλλόγου μας, αφού κατείχε αυτή τη θέση για 14 χρόνια από τις 14 Μαρτίου 1932 έως τις 1 Δεκεμβρίου 1946, όπου και αποφάσισε να παραιτηθεί από τη θέση του και να αναλάβει το παλιό του αξίωμα ως γενικός γραμματέας. Από την πρώτη του ολόκληρη σαιζόν ο Γουάιλντ οδήγησε τη Σίτυ στον τελικό του FA Cup όπου και ηττήθηκε από την Έβερτον, ενώ μια χρονιά αργότερα επέστρεψε θριαμβευτής στο Γουέμπλει επικρατώντας 2-1 της Πορτσμουθ. Φυσικά το πρωτάθλημα του 1936-37 αποτελεί το νούμερο ένα επίτευγμα τόσο στην καρίερα όσο και στην προπολεμική ιστορία της Σίτυ.

Κλείνοντας μπορείτε να διαβάσετε το παρακάτω ποίημα(γραμμένο στα αγγλικά) που γράφτηκε από τους Fletcher&Son για την μεγάλη επιτυχία της ομάδας μας το '37. Γράψτε στα σχόλια τις εντυπώσεις για αυτή τη στήλη, αν θα πρέπει να συνεχιστεί ή όχι και αν ναι με τι θέμα. Εγώ για το άμεσο μέλλον σκέφτομαι αναφορά σε έναν εκ των Μπίλι Μέρεντιθ, Φράνσις Λι ή Μπερτ Τροοτμαν.

 

First and foremost in Football fame,
Is Manchester City, who ''play the game,''
Right from the start without much luck,
Showing opponents their determined pluck,
They're now ''on top'' and safely stuck.

DOHERTY, the star, who we praise so loud
In the net placed three against Preston Proud.
Valuable points which were 2 of the best,
Inspired his team-mate - put Arsenal at rest.
Swift in goal, 3 seasons without fail
Is strongly supported by Barkas & Dale,
Our half-backs Percival, Marshall & Bray,
Noteworthy players, who have won the day.

Century of goals, 'put that in your book'
Helped by Toseland, Herd, Tilson & Brook,
Arsenal of North, our neighbours in distress,
Manchester United have failed to impress,
Perhaps some day they'll have an Eleven,
In Nineteen Hundred and Ninety Seven?
No wonder was Wilfred Wild with delight,
Sunderland! Arsenal! Preston! - what a sight!